1 luty 2012

 

Monolog dla Kasandry

To ja, Kasandra.
A to jest moje miasto pod popiołem.
A to jest moja laska i wstążki prorockie.
A to jest moja głowa pełna wątpliwości.


To prawda, tryumfuję.
Moja racja aż łuną uderzyła w niebo.
Tylko prorocy, którym się nie wierzy,
mają takie widoki.
Tylko ci, którzy źle zabrali się do rzeczy,
i wszystko mogło spełnić się tak szybko,
jakby nie było ich wcale.


Wyraźnie teraz przypominam sobie,
jak ludzie, widząc mnie, milkli wpół słowa.
Rwał się śmiech.
Rozpalały się ręce.
Dzieci biegły do matki.
Nawet nie znałam ich nietrwałych imion.
A ta piosenka o zielonym listku -
nikt jej nie kończył przy mnie.


Kochałam ich.
Ale kochałam z wysoka.
Sponad życia.
Z przyszłości. Gdzie zawsze jest pusto
i skąd cóż łatwiejszego jak zobaczyć śmierć.

Żałuję, że mój głos był twardy.
Spójrzcie na siebie z gwiazd - wołałam -
spójrzcie na siebie z gwiazd.
Słyszeli i spuszczali oczy.


Żyli w życiu.
Podszyci wielkim wiatrem.
Przesądzeni.
Od urodzenia w pożegnalnych ciałach.
Ale była w nich jakaś wilgotna nadzieja,
własną migotliwością sycący się płomyk.
Oni wiedzieli, co to takiego jest chwila,
och bodaj jedna jakakolwiek
zanim -

Wyszło na moje.
tylko że z tego nie wynika nic.
A to jest moja szmatka ogniem osmalona.
A to są moje prorockie rupiecie.
A to jest moja wykrzywiona twarz.
Twarz, która nie wiedziała, że mogła być piękna.

 

That's me, Cassandra.
And this is my hometown, buried under ashes.
And this is my stick together with my prophetical ribbons.
And this is my head full of doubt.

That's right, I triumph.
My reason struck the sky with brightness of fire.
The only people that can sense it
Are prophets whose visions are not believed in.
Only those who had approached the matters wrong
And everything could have come true so fast,
As if they didn't exist at all.

Now I can clearly recall
How people, having seen me, lapsed into silence.
Laughter stopped abrubtly.
Hands disentangled themselves.
Children rushed to their mothers.
I didn't even know their fragile names.
And that song on the green leaf-
No one ever finished it close to me.

I did love them.
But not from their level.
I loved them above the life.
From the future, a place
Empty enough to notice the death easily.
I regret that my voice was so harsh.
Have a look at yourself from the stars - I shouted -
Take a look at your own being from the stars.
They heard it and looked down.

They lived IN a life
Lined by a grand wind.
Prejudged.
Living in their ultimate bodies since their birth.
But they posessed a kind of moisty hope.
A tiny flare consuming its own flickerness.
They knew what a while is.
Oh, may even one while, any one
Until-

Things have gone my way.
However it doesn't lead to anything.
And that is my modest garment singed with fire.
And that is my prophetical frippery.
And that is my wry face.
A face that never realised how beautiful could it be.

Scrivere un curriculum

Che cos'e' necessario?
E' necessario scrivere una domanda,
e alla domanda allegare il curriculum.
A prescindere da quanto si e' vissuto
e' bene che il curriculum sia breve.
E' d'obbligo concisione e selezione dei fatti.
Cambiare paesaggi in indirizzi
e malcerti ricordi in date fisse.
Di tutti gli amori basta quello coniugale,
e dei bambini solo quelli nati.
Conta di piu' chi ti conosce di chi conosci tu.
I viaggi solo se all'estero.
L'appartenenza a un che, ma senza perche'.
Onorificenze senza motivazione.
Scrivi come se non parlassi mai con te stesso
e ti evitassi.
Sorvola su cani, gatti e uccelli,
cianfrusaglie del passato, amici e sogni.
Meglio il prezzo che il valore
e il titolo che il contenuto.
Meglio il numero di scarpa, che non dove va
colui per cui ti scambiano.
Aggiungi una foto con l'orecchio in vista.
E' la sua forma che conta, non cio' che sente.
Cosa si sente?
Il fragore delle macchine che tritano la carta.

Wisława Szymborska (1923-2012)